فراخوان نخستین جشنواره تئاتر استانی و هشتمین جشنواره شهرسانی پند و پنت شهرستان میناب در حالی منتشر شد که تغییر دار آن دیده شده بود ، اضافه شدن بخش خیابانی و استندآپ کمدی و در بخش صحنه ای منوط به اقتباس از نمایشنامه های ایرانی و خارجی ، اقباس از نمایشنامه های ایرانی مثل آی با گلاه و آی بی گلاه نوشته غلامحسین ساعدی و لبخند باشگوه نوشته اکبر رادی وبلبل سرگشته نوشته علی نصیریان
اگر چه در گذشته جشنواره های اقتباسی مثل نخستین جشنواره ملی تئاتر اقتباس در دو بخش صحنهای و نمایشنامهنویسی و با رویکرد توجه به افسانههای کهن، ادبیات شفاهی، اشعار و ادبیات داستانی معاصر، ادبیات فاخر ایران، و ارزشهای دینی مذهبی و شبیهنامههای اصیل ایران، در شاهینشهردر سال 1403 برگزارشداست .این اتفاق ها چه ثاثیری بر روند تئاتر ایران می توانند داشته باشد ؟
اقتباس معمولا همراه بازآفرینی است؛ یعنی هنرمند با الهام گرفتن از یک اثر هنری دیگر-که میتواند نمایشنامه فیلم، کتاب، نقاشی، شعر و یا هر چیز دیگری باشد- دست به آفرینشی دوباره بزند؛ یعنی اثر اولیه را به گونهای دیگر بسازد به طوری که در اثر جدید او، تنها رگههایی از اثر اولیه دیده شود. در برخی از انواع اقتباس نیز سعی میشود که سیر داستان، شخصیتها و تا حد ممکن ویژگی زبانی و لحن اثر اصلی حفظ بشود. پایه و اساس بازآفرینی، خیال پردازی است و اثر تازه ساخته شده، اثری مستقل، تازه و بدیع خواهد بود.
جوانان ما در بخش تولید نمایش کمدی بسیارند هستند، اما متأسفانه در بخش آگاهی و دانش، درگیر دنیای مجازیاند و تمام منابع اطلاعاتیشان وابسته به دنیای مجازی شده است و در تحقیق و تفحص در دامنه کتاب و کتابخانه جا ماندهاند. این موضوع بیشترین آسیب را به هنر تئاتر زده است،خلاقیت در هنر تئاتر در دایره دانش هنرمند شکل میگیرد.هنوز جوانان بسیاری را میشناسم که نام نمایشنامه نویسان و کارگردانان معاصر را نمیدانند، حتی نمایشنامهنویسان خوب را نمیشناسند، بیشک شناخت ادبیات در پیشرفت و کیفیت آثار نمایشی تأثیر میگذارد که گویا جدیتی برای کسب این شناخت نیست.
دیدگاه خود را بنویسید